environmental day

પર્યાવરણ દિન ૫ જૂન, ૨૦૧૫ મારા માટે ખાસ દિવસ રહ્યો.. બે ખુબ જ મહત્વનાં કારણો સર..

મધર્સ ડે ૨૦૧૫ અભિયાન સામાયિક અને કચ્છમિત્ર અખબારનાં મારા મમ્મી વિશે સરસ મજાની વાતો હજુ સૌએ વાંચી ત્યાં જ ૧૫, મે નાં વર્ષોથી ઓનલાઈન ધમ્ધમતા ફિમેલ ગૃપની એડમીન બની બેઠા રુપકડાં ઈ-બુકનાં સંકલનકાર ! અણધારી સફળતા મળી, અઢળક શુભેચ્છાઓ મળી, સૌ એ સૌ લેખિકાઓને પણ બિર્દાવ્યા. વધુ લખવાનું પ્રોત્સાહન મળ્યું. આ ઈ-બુકની પ્રક્રિયા દર્મિયાન જ.. ભુજનાં અગ્રણી શિક્ષિકા જાગૃતિ બેનનો સંપર્ક થયો.. ભુજનાં અંત્યોદય વિસ્તારમાં કોઈ કુંજલ પ્રદિપ છાયા નામની વ્યક્તિ રહે છે.. એમણે પોતાનાં અનેક સારી પ્રવૃત્તિઓ આદરતા વૃંદ સાથે જોડી…
સહજીવન.. પર્યાવરણનાં સંરક્ષણની ચર્ચા કરતું આ જૂથ અનેક જૂંબેશો અને ચળવળ ચલાવે છે.. પ્લાસ્ટિક ઝબ્લાં હટાવો, સ્વચ્છતા કે બીજા અનેક વિષયો કે જે પર્યાવરણ ને નુક્સાન કર્તા હોય એવી વિવિધ પ્રવૃત્તિ કરી ભુજ શહેરની નિઃસ્વાર્થ સેવા કરે છે.
અઠવાડિયા પહેલાં જાગૃતિ બહેનો ફોન આવ્યો.. કુંજલ બળકોની ચિત્ર સ્પર્ધા છે. તમે નિર્ણાયક તરીકે આવી શકશો? એ સમયે.. હા. કહ્યું. કાર્યક્રમની રુપરેખા જાણીને મજા આવી ગઈ.. રંગોળી સ્પર્ધા, ચિત્ર સ્પર્ધા અને નિબંધ લેખન વાંચન સ્પર્ધા, ઈકો ફ્રેન્ડ્લી મોડેલ મેકિંગ.. વહ્હ.. આ બધું ગમે જ !
ઈશ્વરને ગમ્યું તે ખરું. પહેલા જ દિવસે.. ધામધૂમ સાથે મેઘરાજાની સવારી પહોંચી આવી અને રંગોળી સ્પર્ધા મોકૂફ રખાઈ.. બીજે દિવસે પણ બપોરે અમી છાંટણાં થયા.. વરસાદ વધશે તો નહીં પહોંચી શકું.. પણ.. તડકો નીકળ્યો.. અને સૌ કાર્યક્રમને આગળ ધપાવવા નીકળી પડ્યાં..!
હોલ પર પહોંચી સરસ આવકાર મળ્યો.. સૌ સ્પર્ધકો નાનાં ભૂલકાઓ ચિત્રોનાં શસ્ત્રો લઈ બેઠાં હતાં.. હાથમાં નિર્ણાયકનું પાટિયું આપ્યું. સહ નિર્ણાયકની ઓળખાણ કરાવાઈ.. અવની સોની.. અરે! ભુજમાં તો આપ સહુનું નામ છે.. મેં કહ્યું.. તમને પણ ગરવાઈમાં વાંચ્યાં.. અવની બેન એ કહ્યું.. અમે તો દોસ્ત થઈ ગ્યાં..
નિબંધ વાંચન સ્પર્ધા એજ સમય દરમિયાન શરુ થઈ.. વિષય.. મારા સ્વપ્નનું ભુજ ૨૦૨૫માં… આહ્હ.. કેટલીય કલપ્નાઓ.. શ્રોતા તરીકે કરી.. મજા આવી સૌને સાંભળી.. ચિત્રોનાં પાનાં મળ્યાં.. અવની બેન ને હું અસમંજશમાં પડ્યાં કોને પુરસ્કૃત કરવા?!
નિર્ણય કાલે આપજો.. આયોજકો એ કહ્યું.. થોડાં હળવા થયાં.. કાલે સ્પીચ પણ તૈયાર રાખજો.. એ ઉમેરાયું.. સસ્મીત.. ચોક્કસ.. કહ્યું..
સવારે ૬:૩૦ હમીસર તળાવ પાસે રેલી કરશું તમે આવશો? મમ્મી સામે જોયું મેં. તેમણે તો તરત જ હા કહી..! હું પપ્પા મમ્મી સાથે નિશ્ચિત જગ્યા એ પહોંચ્યાં.. લીલા રંગોનાં વસ્ત્રોમાં સજ્જ નાનું પણ સરસ વૃંદ હાજર હતું.. શહેરી જનો નમસ્તે.. કચરો ન ફેંકો રસ્તે,, ક્લિન ભુજ.. ગ્રીન ભુજ.. જેવા નારાઓ સાથે નીકળી પડ્યાં.. જોકે અમે અડધેથી જ જોડાયા.. વધુ વોક/વ્હિલ્ચેર રાઈડ ન થાય… પણ સવાર સવારમાં મજા આવી ગઈ !
ઘરે આવ્યા ત્યાં.. ઈ- મેગેઝિનનું આજે લોંચિંગ છે.. પેજ બનાવ્યું.. લાઈક અને ઈન્વિટેશન.. બુક પબ્લિકેશનમાં ફોન છેલ્લીઘડીનાં ફેરફારો ચર્ચાઓને અંતે….. અહ્હ! વી હેવ ડન ઈટ…
રીયલ ઓનલાઈન ઈ મેગેઝિન.. એપ્પ…….
સાંજે ૫:૪૫ કાર્યક્રમમાં જવા સુધી મમ્મી એ ટોકે રાખી.. “ઈ મેગેઝિનનું પ્રોમોશન કામ કરીને જરા ત્યાં શું બોલીશ એ પણ લખી લેને.. જરા બોલી જો.. ઘરે જ..” “ના મમ્મી એમ નહીં સૂઝે. અત્યારે ઈ મેગેઝિનનો નશો માથે છે.. ડોન્ટ વરી સરસ જ બોલીશ” ફરી હોલમાં પહોંચ્યાં.. આવકાર અને મહેમાનની હરોળમાં ગોઠવાયા ! ત્યારે થયું આ તો.. જબરું થયું હું શું બોલીશ? ક્યાં વિચાર્યું? સંસ્થાના સંચાલકે ખુબ જ માહિતિ સભર ચર્ચાઓ કરી.. હાજર શ્રોતાઓ પૈકી સૌ પાસેથી પર્યાવરણ સંરક્ષણનાં વિચારો મંતવ્યોની ચર્ચાઓ કરી, “૨૦૨૫માં સ્વપ્નનું ભુજ” સૌ કોઈએ મન ખોલીને વર્ણન કર્યું.. અમે તો સામા બેસીને સાંભળ્યું…
હવે વારો આવ્યો ઉપસ્થિત નિર્ણાયકોનાં મંતવ્યો બોલવાનો.. પહેલાં કુંજલબેનને આમંત્રીયે.. મમ્મી સામે જ બેઠી હતી, એમ્ની સામે જોયું.. અરે.. હું ક્યાં પહેલીવાર બોલવા બેઠી કે ગભરાઉ? પણ હા, એક જવાબદારીનાં નેજા હેઠળ બોલવાનું હતું.. કોઈએ પોતાની કલપ્નાઓ ચિતરી હતી એના વિશે નિર્ણય આપવાનો હતો.. હળવાશથી સામાન્ય પરિચય આપ્યો.. ટાંક્યું કે હું તો આવા નાના બાળકોને લઇને વર્ષોથી એકલી જ મારાથી થાય એવી પ્રવૃત્તિઓ કરું છું.. અહીં સમૂહને જોઈને આનંદ થયો..
“મારા સ્વપ્નનું ભુજ” સૌને સાંભળીને મજા આવી.. હું મારી જ વાત કરું તો.. અમને કોઈ આમંત્રે કે અમદાવાદ/મુંબઈ ફરવા આવો તો હું કહું કે અમારા કચ્છમાં તો કોઈ ગંભીરપણે માંદું હોય તો જ અમદાવાદ મુંબઈ ભાગીયે.. ફરવા ખાસ અવાતું નથી.. ! સૌ હસી પડ્યા.. કચ્છનાં પાટનગર ભુજમાં.. દરેક પ્રકારની તબિબિ સારવારથી સજ્જ હોસ્પિટલ્સ હોય.. વિધ્યાનગર કે બેંગ્લોર ભણવા નવી પેઢીને વતન મૂકવું ન પડે.. સ્વિઝરલેન્ડની જેમ.. અહીંની અહિર રબારી પ્રજા ઈલેક્ટ્રોનિક્લ ઈક્વિપ્મેન્ટસથી ગાય દોયે.. કચ્છની મિલ્ક પ્રોડક્ટ વિશ્વવિખ્યાત થાય…!!!
એક બહેન ને વુમબ્સ એમ્પવર્મેન્ટની વાત કરી.. દરેક સરકારી – બિન સરકારી હોદ્દા પર મહિલાઓ હશે ! એ કલ્પના સાથે.. પર્યાવરણ દિવસ નિમ્મિત્તે ઈ-મગઝિન લોંન્ચ કરી.. જેનું જાગૃતિ બહેનને ઉભા થઈને વધાવી.. કહ્યું કે કુંજલે એકવાર રાતે સાડા દસે મેસેજ કર્યો.. હાલો.. મિટિંગ કરવા.. અરે! અત્યારે ક્યાં મિટિંગ? ઓનલાઈન.. વ્હોટસેપમાં..!
અમે સહુ બહેનપણીઓ  એ ઓનલાઈન ઈ મેગેઝિનની શરુઆત આજ રીતે કરી છે.. ત્યારબાદ ગુજરાતી પ્રાઈડ કઈ રીતે ડાઉન્લોડ કરવી વગેરે સમ્જાવ્યું.. જાણે ઇ – મેગેઝિનનું વિધિવત વિમોચન થયું !
ઈશ્વરની વ્યવસ્થામાં વિક્ષેપ પડે એટલે વિફરે એનું પ્રત્યક્ષ ઉદાહરણ ગ્લોબલ વોર્મિંગ.. પણ આપણી જેમ દુનિયામાં દરેક જગ્યા એ આવા નાને મોટે પાયે કાર્યક્રમો થતા જ હશે.. અને ઈશ્વર એ જોઈ ઉપરથી તથાસ્તુ કરે છે.. એ ઈશારે બે દિવસથી પડતા વરસાદને વધાવીયે કહી.. મે બોલવાનું પૂરું કર્યું.. મમ્મીની સામે ફરી જોયું.. એમના ચહેરા પર સ્મિત જોઈ.. હાશ થયું…
બીજા જે નિર્ણાયક હતા એમણે ખુબ નિરિક્ષણ ભરી ચિત્રોની બાબતે સુચનો રજુ કર્યા.. કે તાળીઓથી વધાવાયા.. નામ જાહેર થયા અમુક્ને મારા દ્વારા અમુક વિજેતાઓને બીજા મહેમાનો દ્વારા ઈનામો અપયા અમને આભાર કહ્યો..! મજા.. આવી..  પપ્પા મમ્મી આ કાર્યક્રમ સામે બેસીને જોતા હતા.. આજ સુધી કેટલીય સ્કુલ, કોલેજ અને જ્ઞાતિનાં કાર્યક્રમોમાં વકૃત્વ, ગાયન, મહેંદી કે ચિત્ર સ્પર્ધક તરીકે મસ્તીથી જીવી છું.. નેવર સ્ટૂટ સેકેન્ડ! 😉 એક તો પહેલો હોય કયાં તો ત્રીજો.. 🙂
ફરી ઘરે આવી.. રાત્રે મોડેકથી પણ ઈ મેગેઝિનની સરભરામાં જોડાઈ.. ગૃપમાં.. કેમ ડાઉન્લોડ કરવું? કેમ રેટિંગ આપવું? કેમ ફેસબુકમાં શેર કરવું.. સૌ સખીઓ સાથે આજે આખો દિવસ વિત્યો.. અલબત્ત ઓન્લાઈન જ.. આસપાસનું પર્યાવરણ મને અચાનક જ હર્યુંભર્યું લાગે છે.. મનમાં ગણગણું છું.. મારું ચોમાસું ક્યાંક આસપાસ છે….

Abhiyaan – Mother’s Day special

આ લિંક પર ક્લિક કરી આપ મારો લેખ અભિયાન સામાયિકની ઈ મેગેઝિનમાં વાંચી શકશો.. http://www.abhiyaanmagazine.com/…/2012-06-12-07-0…/book/843…

એક સરસ મજાનો સુખદ અનુભવ આપ સૌ સાથે શેર કરું છું..

અભિયાન સમાયિક મારા પપ્પાનું માનિતું.. ઘણીવાર એમ થાય કે એક આખું અઠવાડિયું વંચાયા વિના જ છાપાઓ અને બીજા સામાયિકોની થપ્પી સાથે પડ્યું હોય.. તો કયારેક બધાં સામાયિક અને છાપાઓની પૂર્તિઓ અલપઝલપ જોઈ લેવાતી હોય એવું પણ બને!
ગયા બે અઠવાડિયા પહેલાં સૌથી છેલ્લે વાંચનારી હું ઓચિંતી સૌથી પહેલે હાથમાં લીધું.. અને પાનાં ફેરવતાં એક લાલ રંગનાં પાનાં વાળી આકર્ષક લાગતી જાહેરાત પર નજર ગઈ..!
ચૂપચાપ નજર ફેરવી ને ઝડપથી વાંચી લીધું. કૌટૂંબિક પ્રસંગને લીધે જરાતરા વ્યસ્ત રહી.. મનમાં તો એ જ લાલ રંગનું પાનું ફર્યા કર્તું હતું.
મમ્મી ઘણી વખત કહેતી, મા વિશે ક્યારેય ન લખતી.. કેમ કે મા ને ઋણ લખાણો લખીને નહીં પણ લાગણીને સાબીત કરીને બતાવવનું હોય! મા ફરજ બજાવે જ છે.. એને ગાઈ વગાડવાની ન હોય!
મમ્મી ના આ મક્કમ વિચારો હું જાણતી હતી.. એટલે એમ થતું લખું ન લખું? કેવું લાગે પોતાના વિશે લખવુ? મા વિશે લખવુ?  છેલ્લા અઠઅાડિયે આજ જાહેરાત ફરી વાંચી.. ૨૮ તારીખ રાતે ૮ વાગે! જમીને ૯ઃ૪૫ લખવા બેઠી.. મમ્મી પપ્પાને એમ કે હું કશુંક બીજું લખતી હોઈશ.. રાતે ૧૧ઃ૧૫ લખીને કહ્યું કે એક લેખ વંચાવુ? હમણાં જ લખ્યો છે..!
એ હું વાંચી ગઈ.. અંતે હું જ રડી પડી વાંચતે વાંચતે.. ! મોકલું? પૂછવાની હિંમત જ ક્યાં હતી.. મમ્મી પપ્પા ક્યારેય સરસ લખ્યું છે એવું કહે જ નહીં અને હું કેવું છે એવું પૂછતી જ નથી.. ભૂલચૂક અચૂક કહે છે!.. મોડેકથી ૧૧ઃ૨૫ આસપાસ મોકલી દીધો.. અને હરી શરણમ.. સૂઈ ગઈ..

 ગુરુવાર, ૭ ૨૦૧૫ સાંજે હું મારા ક્લાસમાં હતી ત્યારે અજાણ્યાં નંબરથી ફોન આવ્યો.. જનરલી હું ટ્યુશન કરાવતી હોઉં ત્યારે ફોન સાઈલેન્ટ પર જ રાખું છું પણ એ દિવસે કઈંક કારણસર ફોન ઓન હતો.. ફોન પત્યા પછી ક્લાસમાં જ હું ઢીલી થઈ ગઈ.. “મમ્મી.. અભિયાન વાળો લેખ સિલેક્ટ થયો છે.. !”

મમ્મી પણ ખુબ જ ખુશ થઈને ટ્યુશનનાં બાળકોને કહ્યું, “ક્લેપ… દીદીનો લેખ આવશે મેગેઝિનમાં..!” એ બાળકો વધું કઈ સમ્જ્યા નહીં.. પછી તો ફોન કર્યો.. પપ્પા અને કાકા અને ભાઈને.. લિંક શોધી, ખોલીને વાંચ્યો અને ક્લાસમાં જ વંચાવ્યો..

આ અઠવાડિયાથી મધર્સ ડેની બીજી પણ એક ઈવેન્ટ કરી છે એ આ પછીના દિવસોમાં કહીશ…

કાલ સવારે.. અભિયાનની કોપી સાથે ગુજતના મહિલા પત્રકાર અને હવે એડિટર એવા જ્યોતિ ઉનડકટની સહી વાળો પત્ર સાથે એક કોપી ખાખી પરબિડિયા આવ્યું જે શેર લોહિ લડાવી ગયું..!

કોઈ પણ લખાણને પ્રગટ કરતાં પહેલાં એડિટ થયું જ હોય.. કેમ કે પ્રસંગો પાત સાર કાઢીને જ છાપવાનું હોય.. પણ આ કુંજકલરવ તો મારું ઘરનું.. એટલે અહીં અન્કટ.. અનએડિટેડ.. લેખ મુકું છું..

મધર્સ ડેની ઉજવળી અભિયાન સંગ….

“મેરે ઘર આઈ એક નન્હી પરી..” જન્મ પછી મમ્મી ગાતી. એમને ક્યાં ખબર હતી કે એમની લાડકવાઈ આજીવન ‘લિટલ એંજલ’ રહેશે! ‘Osteogenesis Imperfecta’ જેને સરળ ભાષામાં બરડ હાડકાની આનુષાંગિક ત્રુટિ કહી શકાય. સષ્ઠીપૂર્તિની ઉંમરની મમ્મી ત્રણ દાયકા વટાવવાને આરે હોય છતાંય માત્ર અઢીફૂટની દિકરીને ત્રણ વાસાના બાળકની જેમ સાચવે છે! સંઘર્ષનો એક તબ્બકો વીતી ગયો છે જ્યારે ખોળામાં લઈને સામાન્ય બાળકની જેમ રમાડવું, ધવરાવવું કે ઉંચકવું પણ મુશ્કેલ હતું. જનમતાવેંત ફક્ત કોમળ મુખારવિંદ દેખાય અને નાનકડું શરીર પ્લાસ્ટરમાં! સતત તબિબિ સારવાર, સાતથી આઠ ઓર્થોપેડિક ઓપરેશનસ! દવા+દુવા કોઈજ પ્રયત્નોમાં કચાશ નથી. ફકત માવજત કરવી રહી એ વાસ્તવિક્તા સ્વીકારી મારી સુખાકારી એકાકી અભિયાન બની રહ્યું છે. શારીરિક પીડા મને થતી હોય ત્યારે એની અનુભૂતિ સહ અડીખમ ઉભેલાં મમ્મીપપ્પા સંયમથી પડખે રહ્યા હોય!

મારા જન્મ પછી અહર્નિશ દુઃસાધ્યતા સભર જીવનશૈલીમાં ઈશ્વ્રરીય ભેંટ સમો ભાઈ કણ્વ જનમ્યો. આજે એની “ડોલી” ઢીંગલી જેવી પ્રેમાળ પત્ની છે. મમ્મી તો મમ્મી જ છે પણ મારી સાસુ વધારે છે! કહે કે, “હું કાન આમળીને સાચું-ખોટું નહીં સમજાવું તો આગળ જતાં માં સિવાય કોણ સહન કરશે?” ક્યારેક પથારીવશ કંટાળો કે રોષ મા સામેજ વ્યક્ત કરી બેસું પછી થોડીવારે પાણી આપીને પૂછે, “કઈ ખાવું છે?” મા-બાળકનો સંબંધ ગર્ભધાનથી જોડાય અને નાડી કપાય પછી છૂટાં પડે. મમ્મી મારાથી ક્ષણીક પણ અળગી નથી રહી. અમને તો ભૂખ-તરસ પણ સાથેજ લાગે!

વડોદરાની હોસ્ટેલમાં કેનવાસનાં જોડા પહેરેલ માર્ચપાસ્ટ લીડર વર્ષા માંકડ કે પછી રાજકોટમાં ભણતી અને પોસ્ટ ડિપાર્ટમેન્ટમાં નોકરી કરતી એ બધાજ અસ્તિત્વને મૂકી મક્કમ નિર્ણય હેઠળ ભેખ લીધો. એકોએક મોરચે ધૈર્યની પરિક્ષા લેવાતી, શાળામાં બેસાડવાના નિર્ણયથી લઈને બારમાં ધોરણમાં ધરતીકંપનાં સમયે વર્ગની બહાર બેસીને ભણાવી છે. સંગીત, કળાક્ષેત્ર અને સાહિત્યિક પ્રવૃત્તિઓ તરફ ઢળીને વ્હિલચેર સાથે ડિપ્લોમા ફેશન ડિઝાઈન કોલેજ પૂરી કરી આર્ટવર્કશોપ કરાવું છું.

સંયુક્ત કુટુંબનું પહેલું બાળક, માતા-પિતાનું આશાસ્પદ, સ્નેહાળ વલણ મને એટલે કે કુંજલ પ્રદિપ છાયાને સહેજ પણ ઓછું આવવા નથી દીધું. શ્રેષ્ઠતમ અભ્યાસ અને સંસ્કારનું સિંચન સાથે અસામાન્ય સંજોગોમાં હતાશાથી ઝ્ઝૂમીને નહીં; પરંતુ ઉમંગભેર, આત્મવિશ્વાસ અને ખુમારી સાથે દંતકથા સમું જીવન જીવવા મને પ્રેરે છે! સંતાન જીવનનો ધબકાર હોય તો ‘મા’ શરીરમાં પ્રસરતું રક્ત છે! રાત્રે સુવા પહેલાં પ્રાર્થના કરીને ઈશ્વરને કૃતજ્ઞતા વ્યક્ત કરી પૂછી બેસું છું, “હું વર્ષા પ્રદિપની દિકરી ન હોત તો?”

– kunjal pradip chhaya

mari kahani

સાવ કોરી ધાકોર નથી;
રસપ્રદ છે મારી કહાની!
ખાલી ટાઢ ‘ને તાપ નથી;
લીલીછમ છે મારી કહાની!
ફક્ત શૂનકાર કે શોર નથી;
‘કુંજકલરવ’ છે મારી કહાની!

-|{©£@ #કુંજકલરવ ૨૯.૦૪.૨૦૧૫

દિકરીની વિદાય

ધન્ય થૈ તારી કોખે લઇ જન્મ; ઓ મારી મા્તા,
ધન્ય થૈ મેળવી લાડ તમારો; ઓ મારા પિતા,

આજે જઇ રહી છુ બની પારકી,
ત્યારે, એક જ છે આશ ને ઇચ્છા…
કે હે પ્રભુ!
કે આવતે જનમ તમારી જ દિકરી બની અવતરું…

પાછી વળી જોઉ છુ આજે,
તમારી આંગળી જાલી હજુ ગઇ‘તી નિશાળે; ઓ મારા પિતા,
યાદ છે મને,પહેલી વાર જ્યારે મે સિખી‘તી રસોઇ,
તે સમયનો તારો ઉમંગ ઓ મારી માતા,

પરિવારનો સાથ ‘ને કુટુંબની માયા,
ભાઇ બહેનો સાથ કરેલી તહેવારોની ઉજાણી,
દાદાનો વહાલ ‘ને દાદીની છત્ર–છાયા,
નાનાના કોડ ‘ને નાનીની માયા,
છું કાકાઓની લાડ્કી,’ને મેળવી કાકીઓની મમતા,
લઇ જાવું છું મામાનુ મામેરુ ને મામીની લાગણી,
ફોઇ – માસીની પ્રેમ અને સંસ્કાર ભરેલી શિખામણો,
માનું છું પોતાને કે છું હું નસિબદાર્!
ગર્વ છે લઇ જનમ આવા કુટુંબમાં,
ત્યારે, એક જ છે આશ ને ઇચ્છા…
કે હે પ્રભુ!
કે આવતે જનમ તમારી જ દિકરી બની અવતરું…

મારા જીવનના દરેક નિર્ણય સહર્ષ સ્વીકારી,
દિકરીને તમે દિકરો બનાવી,
સાબિત કર્યુ છે નથી એ પારકી, છે પોતાની,

કાલથી બદલાવીશ અટકનું અસ્તિત્વ્,
માંગુ છું આશિષ, મુકિ માથું ખોળામાં તમારી,
કે આપજો મને એ શક્તિ,
કે અજવાળી શકું “નવું તેજ પુંજ” મારા સાસરિયાંનુ,
ત્યારે, એક જ છે આશ ને ઇચ્છા…
કે હે પ્રભુ!
કે આવતે જનમ તમારી જ દિકરી બની અવતરું…

લઇ જાવું છું સંસ્કાર, અને અખુટ પ્રેમનુ ભાથું,
સંભાર્ણાનુ પોટલુ મારા આંણાંમાં,
ખબર છે હું જ્યારે ફરી આવિશ્,
ડેલીએ રાહ જોતાં તમને ભાળીશ્,
ઓ મારા માતા – પિતા,

આપ્યો છે ફરી જન્મ્, આપિ કન્યાનુ દાન મારુ,
ન હતી અધુરી,
પણ બની આજ સંપુર્ણ્ર,
થઇ હકદાર્ બની અર્ધાંગિની મારા ભરથાર,

છે જળ આંખોમાં બધાંનાં,
ના લાવશો બહાર્,
જોઉ છે સ્મિત ‘ને હરખ સહુના ચહેરા પર મારે,
ઓ મારા માતા – પિતા…
આજે, એક જ છે આશ ને ઇચ્છા…
કે હે પ્રભુ!
કે આવતે જનમ તમારી જ દિકરી બની અવતરુ…

અ.સૌ.કાં.ચિ. જયતિનાં શુભ લગ્ન પ્રસંગે
કુંજલ ધી લિટ્લ એન્જલ્ ૨૨.૦૩.૨૦૦૯

ચીં.. ચીં.. ચીં..

ઉનાળાના શ્રી ગણેશ થઈ ગયા મારે ઘરે. ગઈકાલે જ માટલું ખરીધ્યું. એની સાથે ચકલીઓને પાણી પાવવાનું નાનું કોડિયાં જેવું પહોળાં મોં વાળું સરસ મજાનું પાત્ર પણ લીધું! મારી રોજની બેઠકની સામેની પાળી પર રાખીશ અને જતી-આવતી ચકલીઓની ચહલપહલ નિહાળી શકીશ એવું વિચાર્યું.

“ચક્કી બેન, ચક્કી બેન, 
મારી સાથે રમવા આવશો કે નહીં? આવશો કે નહીં..?
બેસવાને પાટલો, સૂવાને ખાટલો..
આપીશ તમને.. આપીશ તમને..”

આજે સવારે જાગીને મનમાં એ જ ગીત ગણગણયા કરતી હતી. ત્યાં તો અખબાર, ફ઼ેસબુક, વ્હોટસઅપ જોયું ત્યારે ખબર પડી કે આજે તો “વિશ્વ ચકલી બચાવો દિવસ” છે ! બોલો, આટાઅટલા દિ’ ઓછા પડ્યા કે આ દિવસ ઉજવાની જરૂર પડી?!
ખરેખર શું જરૂર ચકલીઓની? નાનું અમથું પક્ષી જ સ્તો છે ! એકવાર તો એમ જ થઈ જાય ને? કે એને બચાવાની તે કોઈ જૂંબેશ લેવાતી હશે? શું સવાર સવારમાં ઘરનાં છજજાં ઉપર કે ટોડલએ કે બારીની કાંગરીએ બેસીને ચીં.. ચીં.. ચી.. કરવા પહોંચી જાય છે. એવી ચકલીઓ શું કામની ભૈ સા’બ! http://en.wikipedia.org/wiki/World_Sparrow_Day આ લિંકમાં મહત્વ ખ્યાલ આવશે જ.

આ માર્ચ હમણાં આ પૂરો થાવા આવ્યો. પછી એપ્રીલ અને મેં, ધોમ ધખતો તડકો માથે લેશે. પૃથ્વી પરનું સૌથી સ્વાર્થી અને લોભી પ્રાણી એટલે મનુષ્ય. એ તો એની પોતાની દરેક સુખાકારી સગવડ કરી લેવા સમર્થ થઈ ગયો છે. એ બુધ્ધિશાળી પણ છે પરમાણુથી કરી વિરાટ સંસાધનો બનાવ્યાં છે. કુદરતી નિયમોને તો નેવે મૂકીને દિ’રાત રાચે છે. મોડો સૂઈ વહેલો કામે ભાગે છે! ‘પર્યાવરણ’ ફક્ત વિષય તરીકે બીજાથી ચોથાં ધોરણ સુધીમાં ભણીને ભૂલી ગયો છે! પાંચમાં ધોરણથી વિજ્ઞાન ભણતો અને વિકસાવતો થઈ ગયો છે. વિજ્ઞાનથી વિધાતાને પડકારવાની એક પણ તક ગૂમાવતો નથી. અનેક એવાં ઉપકરણો બનાવતો ગયો અને વ્યાપક પ્રમાણમાં ઉપયોગ પણ કરતો ગયો જે વાતાવરણને પ્રદૂષિત કરતું જતું.

એક સામાન્ય સમીકરણ છે, તમે જે આપશો એ જ તમને મળશે. કુદરતની ગોઠવણને અવગણી પ્રકૃતિની વિરુધ્ધનાં કૃત્યો કરવાં જેવાં કે શોરઘૂલ અને ઘૂંમાડો ફૂંકતાં વાહનો અને કારખાંનાંઓ વધ્યાં. જંગલ ઘટ્યાં, રાંચરચીલું વધ્યું. માણસની વસ્તી વધી એમ પ્રાણીઓ અને પક્ષીઓનું પ્રમાણ ઘટ્યું. હવે તો જાણે નાકે પાણી આવ્યું છે એમ એક પેટે સરડો પડે એવી બાબતએ પોતાનું અસ્તિત્વ નોંધાવ્યું છે જેનું અંગ્રેજી નામ છે “ગ્લોબલ વોર્મિંગ” વૈશ્વિક તાપમાન અતિશય વધ્યું છે. બર્ફ઼ાછાદિત વિસ્તાર પિગળીને પાણી બને છે અને જ્યાં પાણી નથી ત્યાં તો દુષ્કાળ જ છે! ટૂંકમાં, કુદરતી વ્યવસ્થા ડામાડોળ…. એમાં કેટકેટલી દુર્લભ પશુપક્ષીઓની પ્રજાતીઓ ધ્વંશ થવાની અણીએ છે. બદલાતા સમયમાં જેમ આપણે જાતને સાચવી લઈએ છીએ એમ એ મૂંગા જીવ કેમ પોતાને સાચવે? આપણને તો એ લોકોની ભાષા આવડતી કે સમજાતી નથી પણ જો એવું હોત તો ખ્યાલ આવત કે એલોકો મનુષ્યને ચોક્કસ કોશતાં જ હશે! મહાપૂજાઓ અને હવન, યજ્ઞ ઓછાં કરશું તો ચાલશે પણ આ કુદરતી સુંદર સંપત્તિને જાળવાનું ભગીરથ કરશું તો ૧૦૦% પૂણ્ય મળશે જ !

આ ચકલી તો કેવું નાજૂક, નિર્દોશ ચંચળ, ચપળ પક્ષી..! એને કોઈ કાગડા-કોયલની જેમ ઉપાધી જ નહી રે.. એ તો પોતાની મસ્તીમાં મનફ઼ાવે ત્યાં ઉડાઉડ કરે.. એવું તો સંવેદનશીલ કે જરાક નજીક જઈએ કે અવાજ થાય તો તરત જ.. ફ઼્ર્ફ઼્ર્રર્ર્ર્ર્ર્ર્ર્ર્ર્ર્ર્ર્ર્ર……! અરે મારાથી તો ક્યારે એનો ફ઼ોટો પડ્યો જ નથી !

મોબાઈલ ફ઼ોનનો રાફ઼ડો ફ઼ાટ્યો છે; એવા આ કહેવાતા ટેક્નોલોજી યુગમાં નહિવત દેખા દેતું આ પક્ષી કદાચ બની શકે કે કવીઓની કવિતા કે બાળ જોડકડાંમાં સચવાઈ રહે એનાં કરતાં બળબળતાં તડકાની ઋતુ આવી પહોંચે ત્યારથી જ એને દાના-પાણી આપી સાચવાની ઝૂંબેશ શરુ થઈ જાય એમાં ખોટૂં શું ? હેં ને?

“ચકી લાવી ચોખાનો દાણો, ચકો લાવ્યો મગનો દાણો. બન્ને એ સાથે મળીને બનાવી ‘ખિચડી’!” મને રમાડતા હોય એમ મારા શૈશવકાળમાં કાકા પાસેથી આ વાર્તા કેટલીયવાર કુતૂહલતાથી સાંભળી છે. તો શું કદાચ મારા પાછી જનમ્યાં હશે એવાં અત્યારે ઉગીને સર થતી પેઢી આવી ચકલીઓની વાર્તા સાંભળશે, ખરાં?

ઘરની બહાર કે છજ્જાં પર પાણીનું નાનું માટીનું વાસણ કે ધાનનાં દાણાં રાખવાની ટોપલી આપવા કેટ્લીય સંસ્થાઓ મફ઼ત સેવાઓ કરે છે.. એવી કોઈ સંસ્થાઓ સામી ન મળે તો.. ૧૫-૨૦ રુપિયા ખર્ચીને ખરીદી લઈ રાખજો.. બીજાં પૂછશે ત્યારે કે’જો હા, મને ચકીબેનથી બહુ લગાવ હો.. જો જો કેવો વટ્ટ પડે છે..!!

કલ્બલાટ:-

પાણી તરસ્યું,
ચકલીઓનું ચીં ચીં..
જો જો શમે ના.

-|{£@ કુંજલ ધિ લિટલ એંજલ ૨૦.૩.૧૩

Women’s Day interview on GS 2013

ગુરુવાર, 7 માર્ચ, 2013

વિશ્વ મહિલા દિને નાનકડી પરીની અદભૂત કથા

નારી સામે ભલે અનેક પડકારો હોય પરંતુ દિલમાં હોંશ, ધગશ અને આત્મવિશ્વાસ હોય તો તેવી સ્ત્રી વ્યકિત ડૂંગર તોડીને પણ આગળ વધવા માટે સક્ષમ છે. આવી જ એક મહિલાની સંઘર્ષ ગાથા અત્રે પ્રસ્તુત છે.

લીટલ એન્જલ તરીકે ઓળખાતી કૂંજલ પ્રદિપ છાયાના જન્મ સાથે જ કુદરતે અનેક પ્રકારની મુસીબતો ભેટમાં આપી હતી. પોતાનું લગભગ ર૭ વર્ષનું જીવન પથારી અને વ્હીલચેર પર બેસીને ગાળતા કુંજલે આધુનિક ઉપકરણોની મદદથી પોતાની દુનિયા ઉભી કરી છે. જન્મથી જ તેની લંબાઈ માત્ર અઢી ફૂટ છે,એક દોઢ કિલોનું લેપટોપ પણ ન ઉંચકી શકે અને રપ૦ ગ્રામનો મોબાઈલ ફોન વધારે વખત પકડીને થાકી જાય એવી એમની શારીરિક સ્થિતિ છે. તેને જન્મથી બરડ હાડકાની બિમારી ‘ઓસ્ટીઓ જીનેસીસ ઈમ્પર્ફેકટા’છે. આ બિમારી ભાગ્યે જ લાખ બાળકોમાંથી એકમાં જોવા મળતી હોય છે તેના હાડકા જરૃરી કેલ્શિયમ અને બીજા પ્રોટીન, મિનરલ્સને સોશી ન શકે અને યોગ્ય રીતે શરીરનો વિકાસ ન કરે જેથી જરા વધુ ભાર આવતા શરીરના કોઈ પણ ભાગમાં ફ્રેકચર થઈ જાય, તેના શરીરમાં નાનપણથી જ ૮-૯ જેટલા ઓર્થોપેડીક ઓપરેશનો કરાવેલા છે. માત્ર અઢી ફૂટનું જ શરીર ધરાવતી હોવાથી કૂંજલને પોતાને ‘લીટલ એન્જલ’ કહેડાવે છે.
સામાન્ય રીતે કુટુંબનું પહેલું સંતાન આવું જન્મે તો તેના માતા – પિતા ભાંગી પડે પરંતુ કુંજલબેનના મમ્મીએ હિંમત ભર્યા વગર કુંજલબેનનો એવો વિકાસ કર્યો છે કે જોનારા દંગ રહી જાય. કૂંજલબેનને ર૭ વર્ષે પણ સાત વર્ષના બાળકની જેમ સાચવી પડે તેવી સ્થિતિ છે. પહેલા ધોરણથી જ શાળામાં એડમીશન નહીં આપી શકીએ એવો નનૈયો સાંભળવા મળતો. પણ માતા વર્ષાબેન જાણે કુંજલબેને ભણાવવાની ટેક લીધી હોય તેમ ઘરે જ શિક્ષક અભ્યાસ કરાવે તેવી વ્યવસ્થા કરી કુંજલબેને એચએસસી કર્યા બાદ ફેશન ડિઝાઈનમાં ડિપ્લોમાં પણ કર્યું તે ખુબ જ સારી રીતે બેથી ત્રણ ભાષાઓ ઉપર પ્રભુત્વ ધરાવે છે. કોમ્પ્યુટર અને શાસ્ત્રીય સંગીતની પણ તાલીમ લીધી છે.
નાગર ગૃહસ્થોમાં સંગીત પ્રેમ લોહીમાં જ હોય તેના ગુણો કુંજલબેનના ઉતર્યા છે તે ભુજના બળદિયા નામના નાનકડા ગામમાં રહીને ટયુશન કલાસ પણ ચલાવે છે. ઈંગ્લીશ સ્પીકીંગ, પર્સનાલીટી ડેવલપમેન્ટ,મહેંદી, ભરતકામ, કેન્ડલ મેકીંગના કલાસ પણ કુંજલબેન ચલાવે છે તથા હેન્ડીક્રાફટના વર્કશોપ પણ કરે છે.
શરીરની ઉંચાઈ ભલે ટૂંકી છે પણ કૂંજલબેનનો પ્રચંડ આત્મવિશ્વાસ અને હોંસલો આકાશે આંબે તેવો ઉંચો છે. કુદરતી આફતો સામે હિંમતપૂર્વક લડત આપનારા કૂંજલબેનને ઈન્ટરનેટની મદદથી પોતાની દુનિયા ઉભી કરી છે. વ્હીલચેરમાં જ હોવાથી પોતે બહાર કોઈના સહારા વગર જાતે જઈ શકે નહીં પણ ઈન્ટરનેટથી મદદથી દુનિયાભરના સંપર્કમાં રહે છે. તેમની આંગળીના ટેરવા ઓરકુટ, ફેસબુક, યાહુ વોટ્સઅપ જેવી સોશ્યલ વેબસાઈટોમાં ફર્યા કરે છે. કચ્છી નાગરાણીઓ માટે તેઓને ઈન્ટરનેટ ઉપર ગૃપ પણ બનાવ્યા છે. પોતાનો આ અનુભવ વર્ણવતા કુંજલબેન કહે છે કે, બધા સાથે વાતો કરવાની મજા આવે પણ સ્ત્રીઓએ આવી સોશ્યલ સાઈટોમાં ખાસ સાવધાની રાખવી જોઈએ.
સામાજીક સાઈટમાં પણ સ્ત્રીઓને હેરાનગતિ થાય છે, ઓનલાઈન ગૃપમાં સ્ત્રીઓને લગતી પ્રવૃતીઓ થાય છે, પાંચ વર્ષ પહેલા ઓરકુટમાં ગુજરાતી હાસ્યલેખન ગૃપમાં તેને એવા ફ્રેન્ડઝ મળ્યા કે તેનું જીવન પલટાઈ ગયું, તેમને જીવવાની પ્રેરણા મળી.
કુંજલબેને લેખનક્ષેત્રે પણ કાઠું કાઢયું છે, તેમનો ગુજરાતીમાં બ્લોગ kunjkalrav.wordpress.com ઘણો લોકપ્રિય બન્યો છે. ટૂંકી વાર્તા જેવા સાહિત્યના ક્ષેત્રમાં પણ તેમને ખેડાણ કર્યું છે. ઈન્ટરનેટની મદદથી શેરમાર્કેટમાં પણ ઝંપલાવીને ઘરમાં આર્થિક રીતે મદદરૃપ થાય છે. ઈ – બુટીક બનાવવાનો પણ તેનો પ્લાન છે, તે વિઝા અંગે પણ કલાસીસ ચલાવીને માર્ગદર્શન આપે છે. તેની અજોડ બુધ્ધિ પ્રતિભાથી તે સૌ માટે આર્શિવાદરૃપ બની ગયા છે. કુંજલબેન સ્ત્રીઓ માટે પ્રેરણારૃપ છે.
આ લેખની પીડીએફ ફાઇલ માટે ક્લીક કરો

‘ગુજરતી હાસ્યલેખન પરિવાર’ ઓરકુટનાં જમાનાથી ખાસ્સામોટા ગૃપમાંથી મળેલ અગણિત અમૂલા મિત્રોમાંના એક યોગેશ કવિશ્વર ભાઈ કે જેઓ પત્રકારિત્વમાં સારી સેવા આપે છે એમણે ૨૦૧૩નાં મહિલા દિને ગુજરાત સમાચારની કચ્છની આવૃતિમાં મારા વિશે આ લેખ એક ટેલિફોનિક ઈન્ટવ્યુ દ્વારા લિધેલ. મારું જુનુ ફેસબુક પ્રોફાઈલ અને બ્લોગ બંન્ને ક્રેશ થઈ ગયાં હોવાથી જુનું બેકઅપ સચવાયેલ નથી છતાં યોગેશ ભાઈનાં બ્લોગમાં આ લેખ હતો! એ જોઈને હાશકારો થયો.. http://www.marivat.com/2013/03/blog-post_973.html એમનાં બ્લોગની લિંક.
અભાર. યોગેશ ભાઈ.

Lovely & Loving Teddy Bears

‘ટેડી’ પ્યારું એ રમકડું, ઘણું શીખવી ગયું;
જુવાનીમાં બાળપણને હાથવગું કરીુ ગયું!
કુંજકલરવ ૧૦.૦૨.૨૦૧૫
.
૨૦૦૧ -૨૦૦૨ દરમિયાન જીંદગીનો એક અલગ તબ્બકો હતો. ૧૨ કોમર્સ પાસ કર્યું. ધરતીકંપ અને નાનપણનાં મિત્રને ગુમાવ્યા પછી રેગ્યુલર કોલેજ કરવાની ઇચ્છા લગભગ નહિવત હતી. ગમે તેવી પરિસ્થિતિમાં મનને ખુશ કરવા અને હંમેશ ખુશમિજાજ રહેવા ટેવાયેલી નાનપણથી જ. ૭/૮ ઓર્થોપેડિક ઓપરેશન કરાવ્યા છે, એ સંઘર્ષની વાત ફરી ક્યારેક, પણ એ સમયમાં પણ ઢિંગલી, ટેડીબેર, બાળ વાર્તાઓની ચોપડીઓ અને મેઘધનુષ જેવી બાળ જોડકડાંની કેસેટો સાંભળી ચોકકસ જીવ પરોવતી. રાજી રહેવા માટે ઠોસ કારણ થોડું જોઇએ?!

ગાંધીધામની એ સમય અને આજની પણ બાળકોની વસ્તુઓ માટેની મેઇન બજારની ફેમસ ‘પટેલ સ્ટોર’માંથી ઉભાઉભ એક સફેદ ટેડી બેર લઇ આપ્યું મમ્મીએ. જીદ કરી જ હતી હો.. આ પહેલાં બાર્બી ની ૩-૪ જાત ઘરમાં રમકડાંના ખોખાંમાં પડી જ હતી.. આ નવું ટેડી મસ્ત હતું. એની નીચે હાથ નાખીને આંગળાં પરોવીયે તો એનાં હાથ પગ હલે..!! જો કે મારી નાની આંગળીઓ બહુ પરોવાય નહીં કેમકે ટેડી જાડું અને વજન વાળું હતું.
.
કોલેજ કરવી જ નથી તો હવે શું કરવું? કોમ્યુટર કોર્ષ કરવા સમજાવી મને. માની ગઇ. પણ એક શરત. મને શોખ થાય એવું ભણીશ.
એકાદ વર્ષ એવું જ ગયું, કે જાણે હું કશી જ પ્રવૃતિઓ ન કરતી હોઉં. પડોશમાં રહેતાં એક દીદી, હોબી ક્લાસ ચલાવતા હતાં. મમ્મી મને એમનાં ઘરે રોજ મૂકી આવવાનું નક્કી થયું. એ દીદી ને આવડે એ બધું જ મને શીખવું’તું.
સૌથી પહેલું નક્કી થયું “ટેડી બેર” મેકિંગ!!
૨ જાતનાં ટેડિ અને એકાદ વાંદરો અને પોપટ શીખ્યો. ટૂંકમાં ફર ટોયસનું બેઝિક અસેંબલિંગ ખ્યાલ આવી ગ્યો.. પછી શું હતું.. જાતે જ.. બ્લેક એન્ડ વ્હાઇટ પાંડા, કર્ટેઇન મંકી, કિ હોલ્ડર, ટ્વીટી વગેરે અનેક ફર ટોયનાં ફરમાં લઇ બનાવ્યાં. ૩૦સેક જેટલા ફરમાં ગોઠવતા ફાવી ગ્યાં..!
.
એ પછી તો, કેન્ડલ મેકિંગ, ઝરદોશી, ક્ચ્છી, લખનવી અને કશ્મીરી ભરત કામ, ઝૂલા, દોરી, ગ્લાસ અને ફેબરીક પેંટીંગ, ઉનના કસબ વગેરે અનેક હસ્તકલા શીખી. એ બહેન ઘરે જ આવતાં. એ દરમિયાન કોમ્પુટર અને ડાયટેશિયનનો ડિપ્લોમા કોર્ષ ઇગ્નોયુમાંથી કર્યો. છતાય, જમાનાંને ઘડ બેસે એવી પ્રવૃતી કુંજલ ક્યાં કરતી હતી!
.
મને શીખવાડ્યું એ બધું એ દીદીનાં લગ્ન થઇ ગયાં, કદાચ આજે પણ રાજસ્થાન બાજુ હશે. સંર્પકમાં નથી. પણ એમની જ બીજી વિદ્યાર્થીનીઓને મને શીખવાડવાનું કહી ગયાં.
૫૦ રુપિયામાં મહેંદી અને ૨૦ રુપિયામાં મિણબત્તિ શીખવાડતી.. ૧૦૦ રુપિયામાં ૩ જાતનાં
ટેડી..!!
.
પછી ક્યારેક ફરનું કટિંગ કરતે છિંકો આવતી, એલર્જી થતી લાગતી. ટેડિ બેર સસ્તા થયાં; ફેશન પણ ઘટી અને સરળતાથી ઉપલ્બધ થતાં થયાં. એ પછી ૨૦૦૯ થી ઓછુ કર્યું. ફરનાં પ્રકાર, ભાવ અને રમકડાંનાં શરીરના આકારનાં ફરમાં એ બધાં અંગે ગજબનો ક્રેઝ હતો. “ફિતુર” કહી શકાય, આ ક્રેઝ મને બીજી ઘણી કળાઓ શીખવા પ્રેરણા આપી ગઇ.
.
૨૦૦૩ ફેશન ડિઝાઇન નો ગવર્મેંન્ટ પોલિટેકિનકમાં ડિપ્લોમાં કરવાનું સૂઝયું. ત્યારે હૂનર અને હોબીને અનુરુપ ઘણું શીખ્યું જે ખૂબ કામ આવ્યું. કોલેજ કાળની વાત ફરી ક્યારેક.
૨૦૦૬-૦૭ કોલેજ પછી વિધીવત “લિટલ એંજલ હોમ બૂટિક એન્ડ હોબી ક્લાસીસ” શરુ કરી દીધા.. ૨૫ પ્રકારની કલાકૃતિઓ અને હસ્તકલા શીખવું છું. સાથે પર્સનાલિટી ડેવલોપમેન્ટ અને બેઝીક વોકેશનલ ક્લાસીસ લઉં છું.

મનગમતી પ્રૃવતીમાં ભલેને નજીવી કમાણી હોય પણ કેટલીય છોકરીઓ સર્જનાત્મક કળાઓ શીખી, આનંદ કર્યો.. એ બધું મને એક મોટી સિધ્ધિ લાગે છે.. હા, આ બધું શીખવું અને શીખવાડવું ખર્ચાળ છે. સમય, ધગશ અને ખંત માંગી લે છે.

ટેડી બેર… ખરીદીને.. પછી એ કઈ રીતે બને? એવા કૂતુહલમાંથી મને મોકળો રસ્તો મળ્યો, જીવનનેકળાત્મક અભિગમ મળ્યો. રમકડાં રમત માટે હોય; રમતમાં જ રમતને પ્રવૃતિ બનાવી લીધી મેં.
કુંજલ ‘ધી’ લિટલ એંજલ -|{©£@ ૧૦.૦૨.૨૦૧૫

“દિવસનો દિવસ”

“દિવસનો દિવસ”
——————

આળસ ખંખેરતો, રાત વાસાનો જાણે થાક ઉતારતો;
અચકાતો, ખચકાતો, સંકોચતો શરુ થાય છે દિવસ!

સાંભળ્યું, વાંચ્યું, જોયું છે, કચકડે, ઉગમણું-આથમણું,
મોં સૂઝણું તો જોયું ક્યાં; જન્મથી? સીધો ઊગે દિવસ!

હથેળીમાં ‘ઈશ’ ભાળવાની ટેવ પાડી’તી બાએ, ભૂલી;
આંખ ખોલતાં ફ઼ોનની રીંગ સાથે ઝણઝણે છે દિવસ!

સૂર્ય અર્ગ્ય સંસ્કાર ક્યાં સાચવવા? સિમેંન્ટ ઝંગલમાં.
ગંગા-યમુના જળ ધારી એક ડોલ સ્નાન લે છે દિવસ!

વ્યાયામ-પ્રાણાયમ જોઈએ શરીરને નહી કે દિવસને;
ક્ષણ આરામનું નામ નહીં, દોડે, આખો દિવસ, દિવસ!

ઘર હોય કે ઘરની બહાર, અર્થોપાજને પહેલો ન્યાય;
કામ, કામ ’ને કામમાં ખૂપતો, ખૂંચતો, પૂરો થતો  દિવસ!

સૂરજ નમે, ’ને ઊગે રે, ચાંદો. ખાધું, પીધું, મોજ કીધું રે,
થાકીને, ઘરે આવે તે પછી જ, સાંજમાં ઢળે છે દિવસ!

કાલનાં કામ આજ પૂરાં કરી; આજનાં આવતી કાલે-
કરીશ, એ નક્કી કરે છે; દિવસનાં અંતે, થાકેલો દિવસ!

ટીવી. નેટ, મેચ અને મિત્રોની માયાજાળામાં ગૂંથાયેલો-
પરીવારને “ફ઼ેમિલી ટચ” આપવા મથે છે રાતે, દિવસ!

જાગરણ તો રોજનું થયું; નાઈટ લાઈફ઼ની લાઈફ઼ વધી.
બાર પહેલાં થોડું સૂઈ જવાય? જાગતો મહાલે દિવસ.

પોપચાં આંખોનાં બિડાય કાયમી પણે ત્યાં સુધી; હંમેશ,
એ જ લઢણ અવિરત ચાલે, મોડેકથી મોડો સૂવે દિવસ!

દિવસની દિનચર્યા બદલાય જાણે યુગ જીવાય દિવસમાં.
રોજે, દિવસ થાક ઉતારે ઉંઘે, શરુ થાય ફ઼રી નવો દિવસ!
-|{©£@ #કુંજકલરવ

ગુજરાતી પ્રાઈડમાં પ્રકાશિત થતી ‘હું ગુજરાતી’ મેગેઝનમાં ગયા વર્ષે ૬ઠા અંકમાં મહેમાન કવિ તરીકે શ્રી સિધ્ધર્થ છાયા ભાઈનાં સંપાદન હેઠળ મારી આ કવિતા મૂકી હતી અને આ વર્ષે અમારા ભુજના નાગર જ્ઞાતિ જનોમાં ખુબ જ લોકપ્રિય એવું સામાયિક ‘હાટ્કેશજન’ જાન્યુ આરી ઈશ્યુમાં શામેલ થઈ છે.
સાભાર. કુંજલ પ્રદિપ છાયા.