Strine thavu game, Maa !

સ્ત્રીને થવું ગમે, મા!

“મેરે ઘર આઈ એક નન્હી પરી.” “ખાતી નથી, પીતી નથી; ઢીંગલી મારી બોલતી નથી!” “તમે મારા દેવનાં દીધેલ છો..” એવાં કેટલાંય હાલરડાં, બાળગીતો કે જોડકડાં માતા પોતાનાં બાળકોને જમાડતે, રમાડતે કે સુવરાવતી વખતે ગાતી હોય છે. કોઈપણ સ્ત્રીને પૂછશો કે, ‘તમને મળેલ આટઆટલા સંબંધોની સરવાણીમાંથી કયો સંબંધ સૌથી વધુ પ્રિય છે?’ તો એ પોતાના વહાલસોયા બાળક તરફ તર્જની ચિંધશે! દુનિયાનાં ગમેતે દેશની નારી હોય પણ એણે પોતાનાં નાનપણમાં ઢીંગલી સાથે સમય વિતાવ્યો જ હશે. એ શું દર્શાવે છે? દિકરી પોતાનાં બાળપણથી જ મમતાની લાગણી અનુભવતી હોય છે. ઢીંગલીને એજ રીતે તે નવરાવે, જમાડે કે તૈયાર કરતી હોય જે રીતે એની મા તેને..! આ બધુંજ સહજપણે તે નિરીક્ષણ કરતી હોય સાથેસાથે મમત્વનાં પાઠ સ્વાભાવિક રીતેજ શીખી જતી હોય છે. રમતવાતમાં જ સ્ત્રી સહજ અસ્તીત્વ તે અપનાવી લે છે.

રજધર્મ શરુ થતાં નાનકડી દિકરી કિશોરાવસ્થામાં પ્રવેશે છે, જીવનનાં ગૂઢ રહસ્યોથી એ માહિતગાર થાય છે. ધીમેધીમે કુદરતે બક્ષેલ શ્રેષ્ઠ વરદાનને સંપૂર્ણતઃ સ્વીકારતી થાય છે. ઉંમરલાયક થતાં સુખદ વિવાહિત જીવનના કોડ સેવતી એ સંતાન પ્રાપ્તિની ઝંખના કરે છે. પરણ્યા પછી પોતાની જાતને ત્યાં સુધી સંપૂર્ણ નથી માનતી જ્યાં સુધી તેનાં ખોળાને ખૂંદનાર ન આવે! જો રખેને કુદરતનું કરવું એ સુખદ અવસર ન સાંપડે તો સાસરિયા અને સમાજ ફક્ત એ સ્ત્રીને જ દોષિત માને છે. જાણે પુરુષની કોઈ જવાબદારી કે ક્ષતિ હોય જ નહીં. પુરુષપ્રધાન જનસમુદાયમાં આવું અનંતકાળથી બનતું આવ્યું છે. એથી ઉલટું, સ્ત્રી પોતાની એ ઉણપને લીધે લઘુતાગ્રંથી કે હિનભાવમાં ઝૂરવા લાગે છે! જનની થવાની જંજાળ ઘણીય આધૂનિક માનૂનિઓને નથી ગમતી હોતી; જે અપવાદ છે!

વાત્સલ્યની ચરમસીમા ઓળંગીને શરીરના હરેક કોષમાં પ્રચંડ વેદના સહન કરીને વનિતા માતા બને છે. જેમ ધરાને કૂપણો ફૂટ્યા બાદ પૃથ્વીમાતા લીલુડી ચૂંદડી ઓઢી પુલકિત થાય છે; એમ સ્ત્રીની છાતીએ ધાવણનાં ધોધ વહે છે. નારીજાતી પર ઈશ્વરનાં અસીમ આશિર્વાદ છે જે તેને સંતતિ જન્મની શક્તિ અર્પી છે. સ્ત્રીમાં રહેલ માતૃત્વની સુખાકારીની અનુભૂતિને કોટી વંદન..

-Kunjal Pradip Chhaya. Bhuj.
સાભાર કચ્છમિત્ર જેડલ પૂર્તિ પાનં.૮
૦૯.૦૬.૨૦૧૫