Abhiyaan – Mother’s Day special

આ લિંક પર ક્લિક કરી આપ મારો લેખ અભિયાન સામાયિકની ઈ મેગેઝિનમાં વાંચી શકશો.. http://www.abhiyaanmagazine.com/…/2012-06-12-07-0…/book/843…

એક સરસ મજાનો સુખદ અનુભવ આપ સૌ સાથે શેર કરું છું..

અભિયાન સમાયિક મારા પપ્પાનું માનિતું.. ઘણીવાર એમ થાય કે એક આખું અઠવાડિયું વંચાયા વિના જ છાપાઓ અને બીજા સામાયિકોની થપ્પી સાથે પડ્યું હોય.. તો કયારેક બધાં સામાયિક અને છાપાઓની પૂર્તિઓ અલપઝલપ જોઈ લેવાતી હોય એવું પણ બને!
ગયા બે અઠવાડિયા પહેલાં સૌથી છેલ્લે વાંચનારી હું ઓચિંતી સૌથી પહેલે હાથમાં લીધું.. અને પાનાં ફેરવતાં એક લાલ રંગનાં પાનાં વાળી આકર્ષક લાગતી જાહેરાત પર નજર ગઈ..!
ચૂપચાપ નજર ફેરવી ને ઝડપથી વાંચી લીધું. કૌટૂંબિક પ્રસંગને લીધે જરાતરા વ્યસ્ત રહી.. મનમાં તો એ જ લાલ રંગનું પાનું ફર્યા કર્તું હતું.
મમ્મી ઘણી વખત કહેતી, મા વિશે ક્યારેય ન લખતી.. કેમ કે મા ને ઋણ લખાણો લખીને નહીં પણ લાગણીને સાબીત કરીને બતાવવનું હોય! મા ફરજ બજાવે જ છે.. એને ગાઈ વગાડવાની ન હોય!
મમ્મી ના આ મક્કમ વિચારો હું જાણતી હતી.. એટલે એમ થતું લખું ન લખું? કેવું લાગે પોતાના વિશે લખવુ? મા વિશે લખવુ?  છેલ્લા અઠઅાડિયે આજ જાહેરાત ફરી વાંચી.. ૨૮ તારીખ રાતે ૮ વાગે! જમીને ૯ઃ૪૫ લખવા બેઠી.. મમ્મી પપ્પાને એમ કે હું કશુંક બીજું લખતી હોઈશ.. રાતે ૧૧ઃ૧૫ લખીને કહ્યું કે એક લેખ વંચાવુ? હમણાં જ લખ્યો છે..!
એ હું વાંચી ગઈ.. અંતે હું જ રડી પડી વાંચતે વાંચતે.. ! મોકલું? પૂછવાની હિંમત જ ક્યાં હતી.. મમ્મી પપ્પા ક્યારેય સરસ લખ્યું છે એવું કહે જ નહીં અને હું કેવું છે એવું પૂછતી જ નથી.. ભૂલચૂક અચૂક કહે છે!.. મોડેકથી ૧૧ઃ૨૫ આસપાસ મોકલી દીધો.. અને હરી શરણમ.. સૂઈ ગઈ..

 ગુરુવાર, ૭ ૨૦૧૫ સાંજે હું મારા ક્લાસમાં હતી ત્યારે અજાણ્યાં નંબરથી ફોન આવ્યો.. જનરલી હું ટ્યુશન કરાવતી હોઉં ત્યારે ફોન સાઈલેન્ટ પર જ રાખું છું પણ એ દિવસે કઈંક કારણસર ફોન ઓન હતો.. ફોન પત્યા પછી ક્લાસમાં જ હું ઢીલી થઈ ગઈ.. “મમ્મી.. અભિયાન વાળો લેખ સિલેક્ટ થયો છે.. !”

મમ્મી પણ ખુબ જ ખુશ થઈને ટ્યુશનનાં બાળકોને કહ્યું, “ક્લેપ… દીદીનો લેખ આવશે મેગેઝિનમાં..!” એ બાળકો વધું કઈ સમ્જ્યા નહીં.. પછી તો ફોન કર્યો.. પપ્પા અને કાકા અને ભાઈને.. લિંક શોધી, ખોલીને વાંચ્યો અને ક્લાસમાં જ વંચાવ્યો..

આ અઠવાડિયાથી મધર્સ ડેની બીજી પણ એક ઈવેન્ટ કરી છે એ આ પછીના દિવસોમાં કહીશ…

કાલ સવારે.. અભિયાનની કોપી સાથે ગુજતના મહિલા પત્રકાર અને હવે એડિટર એવા જ્યોતિ ઉનડકટની સહી વાળો પત્ર સાથે એક કોપી ખાખી પરબિડિયા આવ્યું જે શેર લોહિ લડાવી ગયું..!

કોઈ પણ લખાણને પ્રગટ કરતાં પહેલાં એડિટ થયું જ હોય.. કેમ કે પ્રસંગો પાત સાર કાઢીને જ છાપવાનું હોય.. પણ આ કુંજકલરવ તો મારું ઘરનું.. એટલે અહીં અન્કટ.. અનએડિટેડ.. લેખ મુકું છું..

મધર્સ ડેની ઉજવળી અભિયાન સંગ….

“મેરે ઘર આઈ એક નન્હી પરી..” જન્મ પછી મમ્મી ગાતી. એમને ક્યાં ખબર હતી કે એમની લાડકવાઈ આજીવન ‘લિટલ એંજલ’ રહેશે! ‘Osteogenesis Imperfecta’ જેને સરળ ભાષામાં બરડ હાડકાની આનુષાંગિક ત્રુટિ કહી શકાય. સષ્ઠીપૂર્તિની ઉંમરની મમ્મી ત્રણ દાયકા વટાવવાને આરે હોય છતાંય માત્ર અઢીફૂટની દિકરીને ત્રણ વાસાના બાળકની જેમ સાચવે છે! સંઘર્ષનો એક તબ્બકો વીતી ગયો છે જ્યારે ખોળામાં લઈને સામાન્ય બાળકની જેમ રમાડવું, ધવરાવવું કે ઉંચકવું પણ મુશ્કેલ હતું. જનમતાવેંત ફક્ત કોમળ મુખારવિંદ દેખાય અને નાનકડું શરીર પ્લાસ્ટરમાં! સતત તબિબિ સારવાર, સાતથી આઠ ઓર્થોપેડિક ઓપરેશનસ! દવા+દુવા કોઈજ પ્રયત્નોમાં કચાશ નથી. ફકત માવજત કરવી રહી એ વાસ્તવિક્તા સ્વીકારી મારી સુખાકારી એકાકી અભિયાન બની રહ્યું છે. શારીરિક પીડા મને થતી હોય ત્યારે એની અનુભૂતિ સહ અડીખમ ઉભેલાં મમ્મીપપ્પા સંયમથી પડખે રહ્યા હોય!

મારા જન્મ પછી અહર્નિશ દુઃસાધ્યતા સભર જીવનશૈલીમાં ઈશ્વ્રરીય ભેંટ સમો ભાઈ કણ્વ જનમ્યો. આજે એની “ડોલી” ઢીંગલી જેવી પ્રેમાળ પત્ની છે. મમ્મી તો મમ્મી જ છે પણ મારી સાસુ વધારે છે! કહે કે, “હું કાન આમળીને સાચું-ખોટું નહીં સમજાવું તો આગળ જતાં માં સિવાય કોણ સહન કરશે?” ક્યારેક પથારીવશ કંટાળો કે રોષ મા સામેજ વ્યક્ત કરી બેસું પછી થોડીવારે પાણી આપીને પૂછે, “કઈ ખાવું છે?” મા-બાળકનો સંબંધ ગર્ભધાનથી જોડાય અને નાડી કપાય પછી છૂટાં પડે. મમ્મી મારાથી ક્ષણીક પણ અળગી નથી રહી. અમને તો ભૂખ-તરસ પણ સાથેજ લાગે!

વડોદરાની હોસ્ટેલમાં કેનવાસનાં જોડા પહેરેલ માર્ચપાસ્ટ લીડર વર્ષા માંકડ કે પછી રાજકોટમાં ભણતી અને પોસ્ટ ડિપાર્ટમેન્ટમાં નોકરી કરતી એ બધાજ અસ્તિત્વને મૂકી મક્કમ નિર્ણય હેઠળ ભેખ લીધો. એકોએક મોરચે ધૈર્યની પરિક્ષા લેવાતી, શાળામાં બેસાડવાના નિર્ણયથી લઈને બારમાં ધોરણમાં ધરતીકંપનાં સમયે વર્ગની બહાર બેસીને ભણાવી છે. સંગીત, કળાક્ષેત્ર અને સાહિત્યિક પ્રવૃત્તિઓ તરફ ઢળીને વ્હિલચેર સાથે ડિપ્લોમા ફેશન ડિઝાઈન કોલેજ પૂરી કરી આર્ટવર્કશોપ કરાવું છું.

સંયુક્ત કુટુંબનું પહેલું બાળક, માતા-પિતાનું આશાસ્પદ, સ્નેહાળ વલણ મને એટલે કે કુંજલ પ્રદિપ છાયાને સહેજ પણ ઓછું આવવા નથી દીધું. શ્રેષ્ઠતમ અભ્યાસ અને સંસ્કારનું સિંચન સાથે અસામાન્ય સંજોગોમાં હતાશાથી ઝ્ઝૂમીને નહીં; પરંતુ ઉમંગભેર, આત્મવિશ્વાસ અને ખુમારી સાથે દંતકથા સમું જીવન જીવવા મને પ્રેરે છે! સંતાન જીવનનો ધબકાર હોય તો ‘મા’ શરીરમાં પ્રસરતું રક્ત છે! રાત્રે સુવા પહેલાં પ્રાર્થના કરીને ઈશ્વરને કૃતજ્ઞતા વ્યક્ત કરી પૂછી બેસું છું, “હું વર્ષા પ્રદિપની દિકરી ન હોત તો?”

– kunjal pradip chhaya